சொந்த வீடு!!

எனக்கு நன்கு நினைவு தெரிந்த போது தரகுகாரர் வீட்டில் தான் குடியிருந்தோம். அதற்கு முன் பஞ்சான் வீட்டிலிருந்து குடிபெயர்ந்து இங்கு வந்ததாக வீட்டில் சொல்வார்கள். இந்த வீட்டிலிருந்து தான் என் பள்ளிப் பயணம் ஆரம்பமானது. மூன்றாம் வகுப்பு முடித்ததும் எங்கள் குடும்பம் என் தாய் ஊரான பெருஞ்சேரிக்கு (மாயவரத்திலிருந்து பத்து கிலோ மீட்டர் தொலைவு) குடிபெயர்ந்தது. நான் ஆறாம் வகுப்பு வந்தபொழுது மீண்டும் மாயவரத்திற்கே குடி வந்தோம்.

வடக்கு வீதியில் எங்கள் பூர்வீக வீடு, ஆனால் கால சூழ்நிலையால் அங்கும் வாடகைக்கு தான் குடிவந்தோம். என்னுடைய அண்ணன், நான் மற்றும் என் மகன் கூட அந்த வீட்டில் தான் பிறந்து, எங்கள் பூர்வீக உரிமையை பதிவு செய்திருக்கிறோம்(?!). வீட்டில் முக்கிய ஆண் வாரிசுகள் பிறக்கும் பொழுது எங்கள் குடும்பம் அந்த வீட்டில் வசிப்பதை ஆண்டவன் ஒரு அஜெண்டாவாக வைத்திருக்கிறான் போலிருக்கிறது!

இப்படியாக குடி மாறி குடி மாறி கடந்த 2005 ஆம் வருடம் ஜனவரி பொங்கல் திருநாள் அன்று தான், கடந்த வாரம் வரையிலும் குடியிருந்த சுப்ரமணியபுரம் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தோம். 43 வருடங்கள், கிட்டத்தட்ட பதினான்கு முறை குடி மாறியிருக்கின்றோம். ஒரு குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் என்னைப் பார்ப்பவர்கள், இப்பொழுது எங்கு குடியிருக்கிறாய் என்று ஒரு டெம்ப்ளேட் கேள்வி கேட்பது வழக்கமாகிவிட்டது!

ஆரம்பத்தில் அப்படி கேட்கப்படுவது ஒன்றும் வித்தியாசமாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. ஆனால் சில காலத்திற்குப் பிறகு அது ஒரு அவமான உணர்வாக மாறியது..., பின்னர் அப்படி கேட்பவர்கள் மேல் என்ன ஒரு இங்கிதம் இல்லாத கேள்வி? என்று கோபப்பட வைத்தது.... ஒரு கட்டத்தில் அப்படி கேட்கப்படும் பொழுது எந்த உணர்வுமே எழாமல் மரத்துப் போய் விட்டது.

ஏனெனில் பதின்ம காலங்களில் எனக்கும் என் அண்ணனுக்கும், சொந்த வீடு கட்டும் கனவு அல்லது லட்சியத்தைவிட, எடுப்பு கழிவரை இல்லாத பாம்பே லெட்ரின் உள்ள வீட்டிற்கு குடிபோக வேண்டும் என்பது தான் பெரிய கனவாக இருந்தது. நாங்கள் ஹைஸ்கூல் படித்துக் கொண்டிருந்த போது அந்த அதிர்ஷ்டமும் எங்களுக்கு கிட்டியது. நாங்கள் குடியிருந்த பூர்வீக வீட்டுக் கொள்ளையில் அந்த சித்தப்பா, பெரிய பள்ளம் தோண்டி செப்டிக் டேங்க் கட்டி, பாம்பே லெட்ரீனும் கட்டிவிட்டார். எங்கள் சந்தோஷம் உச்சத்தை தொட்டது! ஆனால் கட்டி முடித்த கையோடு அந்த சித்தப்பா அப்பாவிடம் வந்து "அண்ணே நிறைய் செலவாகிடுச்சின்ணே, அதனால அடுத்த மாதத்திலேருந்து மாத வாடகையை 50 ரூபாய் ஏற்றிக் கொடுங்கள்" என்று கேட்டவுடன், எங்கள் ஒட்டு மொத்த குடும்பத்தின் தலையிலும் இடி விழுந்தது போல் ஆகிவிட்டது.

ஒரு மாதம் டைம் குடு தம்பி, நான் வேற வீடு பாத்துடறேன்னு அப்பா சொல்லிவிட, அந்த ஒரு மாத இடைவெளியில் நானும், அண்ணனும் ஆளுக்கு 100 தடவைக்கு மேல் அந்த டாய்லெட்டை உபயோகித்திருப்போம்!!

சிறு வயது காலங்களில், சொந்த வீடு இல்லாத எவரும் எண்ணுவதைப் போல, ...படித்து முடித்து வேலைக்குச் சேர்ந்து சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தவுடன் முதல் செலவே சொந்தமாக இடம் வாங்கி வீடு கட்டுவதுதான், என்ற லட்சியம் எனக்குள்ளும் இருந்தது உண்மை தான். ஓரிரு வருடங்கள் சென்னையில் வேலை பார்த்த பிறகு, இந்த சம்பளத்தில் வீடு கட்டுவதெல்லாம் கனவாகவே நின்றுவிடும் என்று அனுமானித்து(!) அடித்துப் பிடித்து அபுதாபிக்கு பயணப்பட்டாயிற்று!

விசா செலவு, டிக்கெட், தங்கி வேலை தேடிய செலவு,.. இத்தியாதிகளை ஈடு செய்யவே ஒரு வருட சம்பளம் சரியாய் இருந்தது. மிச்ச சொச்ச பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஊர் வந்தால், காதலித்த பெண்ணை உடனே கைப்பிடிக்க வேண்டிய கட்டாயம்...!! அதையும் முடித்து மீண்டும் வெளிநாடு பயணம். மனைவியையும் அழைத்துச் சென்றால், சொந்த வீட்டுக் கனவு மிக நீ...ண்டதாய் மாறிவிடும், அதே சமயம் விட்டுப் பிரிந்து வாழவும் இருவருக்குமே மனமில்லை. இந்த போராட்டத்தோடே, கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்களில் ஒரு ஸ்திரமான முடிவுக்கு வந்து வீடு கட்டுவதற்கு தேவையான ஒரு தொகையுடன் ஊரில் வந்து கால் வைத்தவுடன் தான் என்னுடைய ஏழாம் அறிவு பல யுகங்கள் முன்னே பின்னே எல்லாம் பயணித்து, தொலை நோக்குச் சிந்தனையுடன் ஒரு திட்டத்தை தயாரித்தது!!

கையில இருக்கறதயெல்லாம் போட்டு வீட்டை கட்டிவிட்டால், பிறகு அன்றாட சாப்பாட்டுக்கு என்ன வழி? என்ற கேள்வியோடு ஆரம்பித்த என் பிரசங்கம், .... இங்கு வந்து செட்டில் ஆவதற்காக கடந்த ஓராண்டாய் செய்துவரும் தொழிலில் இந்தப் பணத்தைப் போட்டு, கடுமையாக உழைத்து அதை விருத்தி செய்தால்..... அடுத்த இரண்டே ஆண்டுகளில் இப்பொழுது கட்ட நினைப்பதை விட பெரிய பங்களா கட்டி போர்ட்டிகோவில் டாட்டா சுமோவையும் (அப்பொழுது அது தான் ஸ்டேடஸ் சிம்பள்) நிறுத்திவிடலாம் என்று பல புள்ளிவிவரங்களுடனும், இரண்டு ஆண்டுக்கான பேலன்ஸ் ஷீட், ப்ராஃபிட் - லாஸ் அக்கவுண்ட் எல்லாம் வாய்மொழியிலேயே போட்டுக்காட்டி முடித்த போது வாய்பிளந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்த என் மனைவி தாலியை எடுத்து கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டாள்!!!

வெளிநாடெல்லாம் சென்று வந்து சில லட்சங்களை ஒன்றாக கையில் வைத்திருக்கும் மகன் சொன்னால் சரியாகத்தான் இருக்கும் என்று என் தாய் தந்தையும், ஒரு வயதே ஆன என் மகனும் ஏற்றுக்கொண்டதாக அறிவிக்கப்பட்டு(!) என் திட்டம் அரங்கேறத் தொடங்கியது.

ஆனால் ஏட்டுச்சுரைக்காய் கறிக்குதவாது என்பதையும், இந்திய தொழில்துறை எவ்வளவு அசாதாரணமானது (குறுந்தொழில் செய்தால் கூட) என்பதும், கையிலிருந்த பணம் மூன்றே மாதங்களில் சூடத்தைப் போல் எரிந்த படிமம் கூட காணப்படாமல் கரைந்து போன போது தான் புரிந்தது. உற்றம் சுற்றம் அனைத்துமே அடுத்து என்ன நடக்கும் என்று குத்துக்காலிட்டு இரண்டு கைகளையும் கன்னத்தில் முட்டுக்கொடுத்து வேடிக்கை பார்ப்பது போல் ஒரு உணர்வு!

ஆனால் நீங்கள் நினைப்பது எதுவும் நடந்துவிடாது என்று காட்டிக்கொள்வதற்காக.... கடந்த மூன்றரை வருடங்களில் வாங்கப்பட்ட நகைகள் அனைத்தும் அடகு கடைக்கு படையெடுக்க, பின்பு அவையே மீட்கப்பட்டு விற்கப்பட...  பிறகு கடன்கள், வட்டிகள்........ என்று சிக்கி, சாதாரண மனிதனுக்கு கிடைக்கக்கூடிய மன நிம்மதி, அமைதி, உட்பட உற்றார், உறவினர், நண்பர்கள் என்று அனைவரையும் இழந்திருந்தாலும் கூட இன்னொரு குழந்தை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசையையும் தூக்கிப் பரணில் போட்டது தான் அதிக வலியைத் தந்தது.

இடைப்பட்ட காலங்களில் நிறுவனத்திற்காக இடம் வாங்கி, கட்டி, பெரிய இயந்திரங்களெல்லாம் வாங்கிப் போட்டாலும், சொந்த வீடு கட்ட வேண்டும் என்பது கனவாக மட்டுமல்ல, நினைவிலேயே இல்லாமல் மறைந்து போயிருந்தது. ஒரு கட்டத்தில் ஒவ்வொரு நாளையும் ஜெயிக்க வேண்டும், அதாவது வாழ வேண்டும் என்பது தான் எங்களது மிகப்பெரிய லட்சியமாய் இருந்தது. ஆனால் இதிலெல்லாம் துவண்டுவிடாமல் எங்களை ஓயாமல் உழைக்க வைத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம், எங்கள் நிறுவனத்தின் வளர்ச்சி தான். அதில் நாங்கள் எந்த சமாதானமுமே செய்து கொள்ளவில்லை.
எவ்வளவு கஷ்டத்தை ஒரு மனிதனால் எவ்வளவு காலம் தாங்க இயலும் என்பதற்கான 'பரிசோதனை எலி' யாக ஆண்டவன் எங்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டான் என்றே தோன்றுகிறது. ஆனால் அவனுக்கான டேட்டாஸ் எல்லாம் கிடைத்தவுடன், எங்களுக்கான ஆசீர்வாதம் அன்புடன் வழங்கப்பட்டது என்பதையும் இங்கு சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும்!! ஒரு மாமாங்கம் என்று சொல்வார்களே, அதேப்போன்று 12 வருடங்கள் இடைவிடாத போராட்டத்திற்குப் பிறகு, படிப்படியாக எல்லாம் மாறியது...! தோசையை புரட்டிப் போட்டது போன்ற ஒரு உணர்வு.

ஆம், வீடு கட்ட பணத்தோடு வந்து, அதை தொழிலில் போட்டு, அந்தக் கனவை நனவாக்க 14 வருடங்கள் தேவைப்பட்டிருக்கிறது. நினைக்கவே மறந்த விடயங்கள் மீண்டும் சிறகடிக்கத் தொடங்குகிறது. சொந்தவீடு என்ற கனவு வசப்படுகிறது. இந்த ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்தில் ஒரு கிரவுண்ட் நிலத்தை, நாங்கள் அதிகமாக குடியிருந்த பகுதிகளின் ஒரு மையப்புள்ளியில் வாங்கி, அதே மாதம் 23 ஆம் நாள் புது வீடு கட்டுவதற்கான பூமி பூஜை போடப்படுகிறது. அதன் பிறகு ஏழு மாத காலத்தில் அந்த வீடு கட்டி முடிக்கப்பட்டு கடந்த மாதம் பதினான்காம் தேதி புதும்னை புகுவிழா சடங்குகளும், இந்த மாதம் ஐந்தாம் தேதி 43 வருட போராட்டத்திற்குப் பிறகு சொந்த வீட்டில் குடியேறும், என் வாழ்வில் என்றுமே மறக்க இயலாத அந்த சந்தோஷமான நிகழ்வும் இனிதே நடந்தேறின. 

பட்ட கஷடங்கள் அனைத்துமே இப்பொழுது அடைந்திருக்கும் இன்பநிலை நோக்கிய பயணத்திற்கான படிக்கற்களாகத்தான் தோன்றுகின்றன. ஒவ்வொரு சங்கடமும், இழப்புகளும், அவமானங்களும் என் சொந்த வீட்டின் அறையில் அமர்ந்து இதை டைப்பும் பொழுது சுகமான நினைவுகளாகத்தான் மனது மீள்பதிவு செய்து காட்டுகிறது! நான் இன்னமும் இந்த வீட்டை முழுமையாக அனுபவிக்கவில்லை. கடந்த ஒரு வாரமாக ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு இடமாக அமர்ந்து பார்க்கிறேன். என் தாய், தந்தை, மனைவி, மகன் அனைவரும் இந்த உன்னதத்தை எப்படி ரசிக்கிறார்கள், அனுபவிக்கிறார்கள் என்று பார்த்துப் பார்த்து சந்தோஷமடைகின்றேன்.

மனதில் உண்டாகியிருந்த வடுக்கலெல்லாம் மறைந்து கொண்டிருக்கின்றன. எவ்வளவு மோசமான எதிரிகளுக்கும் இன்முகம் காட்டத்தோன்றுகிறது. ஒரு வாரமாக சத்தமின்றி மெதுவாகப் பேசுகிறேன். மனமும், உடலும் இலேசானது போல் ஒரு உணர்வு. நிச்சயமாக இது ஒரு சுய தம்பட்டம் இல்லை. என்னுடைய சந்தோஷத்தை உங்களிடம் பகிரும் பொழுது அது பன்மடங்காகப் பெருகும், என்ற யாருக்கும் தீங்கில்லாத ஒரு சின்ன சுயநலம் என்று வேண்டுமானால் எடுத்துக் கொள்ளலாம்!!